| strona główna | artykuły | obrazki | kalendarium | o co chodzi | Tajniak |
| podpisy (protest) | podpisy (dymisja) | popierają protest | Księga gości |
|
list otwarty do prezesa zarządu Polskiego Radia Andrzeja Siezieniewskiego Częstochowa, 2002.08.21. Szanowny Panie Prezesie, 9.07.2002 r. pozwoliłam sobie przesłać Panu list, w którym zwracałam się z prośbą o rozważenie możliwości mego spotkania z Panem, a którego tematem ma być troska o niepokojące zmiany na antenie Programu III Polskiego Radia. Oczekując Pańskiego przyzwolenia na rozmowę bezpośrednią, postanowiłam przedstawić Panu Prezesowi kilka spostrzeżeń, dotyczących tej stacji radia publicznego, za którego obecność w naszych domach, uiszczamy abonament. Popularna, właściwie kultowa przez 38 lat Trójka, przez ostatnie dwa lata, od czerwca 2000 r., jest miejscem nieustannych eksperymentów, mających dać efekt konieczny, czyli podwyższenie słupka słuchalności, ale zmieniający się dyrektorzy, zmieniające się koncepcje, zmieniający się prowadzący audycje, nie zagwarantowali wciąż zmieniających się pozytywnie danych procentowych. Program III PR powstał w 1962 r., jako elitarne radio dla inteligencji, tworząc eksperymentalną enklawę radiofonii publicznej. Mimo trudnych ideologicznie czasów, ta antena w krótkim czasie stała się wentylem bezpieczeństwa. Uznano bowiem, że skanalizowanie frustracji tej części społeczeństwa za pomocą wyrafinowanego programu będzie lepsze, niż ujście tych frustracji w konspiracyjnych działaniach przeciw systemowi. Przez niewiele ponad 38 lat program ten funkcjonował znakomicie, przyzwyczajając słuchacza do warsztatowego profesjonalizmu, niekonwencjonalnej prezentacji treści programu, ambitnej, wyselekcjonowanej muzyki, ważkiej publicystyki, perełek kulturalnych, ponad przeciętnej rozrywki. Przyzwyczaił do pięknie brzmiących głosów, błyskotliwej, elokwentnej konwersacji, kulturalnego traktowania odbiorcy, niepospolitego, pięknego języka - słowem do pełnego wypełniania misji radia publicznego oraz wypełniania podstawowej, służebnej, roli wobec słuchacza. Boom lat 90-tych sprawił, że nagle rozszerzył się dostęp do atrybutów technicznych, gwałtownie wzrosła liczba samochodów, otworzyły się dotąd szczelne granice, powstała drapieżna konkurencja w postaci komercyjnej radiofonii i telewizji - co w sumie stało się trudną do pokonania kontrofertą dla radia publicznego, a co rychło potwierdziły spadające słupki słuchalności. Wśród pięciu programów Polskiego Radia, tylko Jedynce i Trójce udało się utrzymać wysoki poziom słuchalności (jeszcze w pierwszej połowie 2000 r., wg OBOP-u ponad 13% w Trójce; wg SMG/KRC - 5,1%). Nie zadowalało to jednak władz radia publicznego, w latach 90-tych zmieniającego status na spółkę akcyjną Skarbu Państwa, w wyniku czego od II połowy 2000 r. Trójkę poddano komercjalizacji, a właściwie merkantylizacji. Uzasadnieniem był rzekomo gwałtowny spadek słuchalności, który faktycznie aż tak gwałtownie nie spadł, a jeśli przejściowo się nieco obniżył, to przede wszystkim - jeżeli nie wyłącznie - ze względu na styczniową (2000 r.) zmianę częstotliwości z niskiej na wysoką. Zmiana dyrekcji Trójki, właśnie w czerwcu 2000 r., miała sytuację uzdrowić, a rychło okazało się, że nie tylko ubiła kurę, znoszącą złote jajka, (dochody z reklam w pierwszej połowie 2000 r., w stosunku do pierwszej połowy 1999 r., wzrosły aż o 76,4% ! - GW z 24.07.2000 r.), ale i pozbawiła program wyrazistości, wysokiego poziomu, dotychczas obecnego profesjonalizmu, kilku antenowych osobowości oraz obniżenie słupka słuchalności do niewiele ponad 5% (sierpień-październik 2001- 5,0%, wrzesień-listopad 2001- 5,3%, październik-grudzień 2001 - 5,1%. Cały rok 2001 - 5,0%). Słowem zmiana ta rozpoczęła powolny proces unicestwiania najlepszego eteru w kraju. Kolejna zmiana dyrekcji nadal nie przyniosła ani zapowiadanego na 10 do 30% podwyższenia słuchalności (w lutym b.r. 4,7%, w marcu 4,9%, w czerwcu było to już tylko 4,82%), ani gwałtownie rosnącego zainteresowania wśród przewidywanych, potencjalnych nowych słuchaczy, nową ramówką. Warto przypomnieć, że w grudniu 1997 r. słuchalność wynosiła 5,7% !!! Towarzyszy temu zjawisko odwracania uwagi przez np. zmianę tradycyjnych i jednoznacznie z Trójką kojarzonych sygnałów muzycznych, na niegustowne i hałaśliwe jingle, które na pewno nie przytrzymały "starych" i bardzo wiernych słuchaczy, a wręcz przeciwnie, jedynie ich odstręczyły, przyciągając niewielką grupkę nowych fanów prymitywnych stacji komercyjnych. Przyjęte założenie ścigania się z rozgłośniami komercyjnymi, przez czynienie z Trójki ich kopii, jak na razie, okazuje się nie tylko błędem statystycznym, ale przede wszystkim strategicznym i stało się powodem zapaści najambitniejszej anteny radia publicznego. Zapowiadane kolejne zmiany, tym razem loga, tu warto podkreślić, najstarszego loga w historii Polskiego Radia, zatrważają brakiem myślenia perspektywicznego o przyszłość krajowej radiofonii. Istnieje bowiem w kulturze takie pojęcie, jak tradycja. Tradycję tworzy się latami i im proces ten dłużej trwa, tym staje się ważniejsza dla kultury danego społeczeństwa, tym członkowie tego społeczeństwa czują się ze swoją kulturą mocniej związani. Łacińskie "traditio", to "przekazywanie", a nie zabieranie, tym bardziej niszczenie, jak to ma miejsce w przypadku Programu III. Należy pamiętać, że najważniejszym ogniwem łańcucha tradycji są ludzie. Trójka pozbawiona stopniowo kolejnych osobowości, nie tylko straciła swój niepowtarzalny klimat i koloryt, ale w przyśpieszonym tempie ulega unifikacji, depcząc tym samym tradycję przez nich (s)tworzoną. Jak bardzo objawy tej unifikacji są niepokojące, widać po wypowiedzi Agaty Passent, która ma wątpliwości czy utrzymać patronat Agnieszki Osieckiej dla Studia Programu III. Czesław Niemen w czerwcowo-lipcowym numerze pisma "Tylko Rock" jednoznacznie negatywnie ocenia zaistniałe zmiany, winnymi czyniąc konkretne osoby. Śledząc od ponad roku gazety, jasnym stało się, że tak złej prasy Polskie Radio nie miało dawno, a może wcale. Fakt ten niech ilustruje załączony spis artykułów, które ukazały się w prasie i internecie w 2001 i 2002 roku. Czy naprawdę władzom radia chodzi o to by przyciągać słuchacza, w tym wypadku słuchacza aktywnego i ambitnego, czy tylko o to, by wsłuchiwał się w partykularne interesy jednostek zajmujących funkcje, ale merytorycznie nie mających z tą instytucją wiele wspólnego ? Jak można bowiem dopuścić do tego, że prawnie zastrzeżona nazwa Polskie Radio, Program III, podobnie jak Program I i Program II, przy których takich eksperymentów się nie przeprowadza, została z dnia na dzień zastąpiona (zmieniona ?) kartką papieru, wywieszoną na korytarzowej tablicy: "Prowadzący audycje: nazywamy się "Trójka" i takiej nazwy używamy" ! Jak można próbować bezpardonowo zmienić identyfikacyjny znak firmowy Programu III, przeznaczając na to ogromne sumy pieniędzy, które można wykorzystać do bardziej chwalebnych celów ? Jak można w pełni świadomie rozmontowywać genialnie funkcjonującą do niedawna machinę, która powróciwszy do swego poprzedniego wcielenia, jest w stanie przyciągnąć z powrotem swój elektorat słuchaczy. Szanowny Panie Prezesie, ufam, że jako człowiekowi pełniącemu od lipca tę funkcję oraz Pańskiej obecności w Zarządzie poprzedniej kadencji, zależy Panu na tym, by polska kultura odzyskała swój charme i blask, a słuchacze swój kultowy program. Ufam, bowiem Program I i II, Radio Bis i Polonia mają swoich wielbicieli, którzy otrzymują to co lubią. Natomiast polska inteligencja skupiona wokół Programu III w kształcie do czerwca 2000 r., jak na razie wszystko straciła. Nie chcę myśleć, że na zawsze. Chcę wierzyć, że choć nie będzie to łatwe, to reaktywacja Trójki jest absolutnie możliwa. Będzie możliwa, jeśli Pan Prezes zechce przyjrzeć się uważniej tej antenie, stylowi zarządzania nią, wsłuchać w głosy słuchaczy, którzy wytrwale od ponad roku protestują ( www.tajniak.nsbi.pl/protest ) przeciw pozbawianiu nas dostępu do wartości niemierzalnych, a które były naszym udziałem. Pozwalam sobie podkreślić słowo były. 1 kwietnia 2002 r. Program III obchodził jubileusz 40-lecia istnienia, o czym pamiętają doskonale wierni Trójce słuchacze. Panuje wokół tej ważnej daty niepokojąca cisza, a winna stać się doskonałą okazją do przeprowadzenia jednoznacznych zmian, by rok jubileuszowy zakończyć stosownym benefisem. Raz jeszcze gratulując Panu wyboru na funkcję Prezesa, ponownie proszę o wyrażenie zgody na spotkanie, bym mogła bardziej wyczerpująco naświetlić wszystkie aspekty tej sprawy. I słowo wyjaśnienia: list przed wysłaniem był konsultowany w grupie osób protestujących, w której uznano, że winien być listem otwartym i stąd pozwalam sobie zamieścić podpisy osób, które mimo kanikuły były i wyraziły taką wolę (stąd nie jest ich wiele). Łączę wyrazy szacunku
 |
|